Het mooie aan cd recensies is dat je bij regelmaat nieuwe artiesten leert ontdekken van waar je denkt…where have you been? , en dat geldt ook voor deze Pat Pepin. Alhoewel deze ‘In It For The Long Haul’ van Pat volstrekt nieuw is voor mij is deze dame reeds aan haar 3de CD toe. Na ‘I’m Ready’ (2002) en haar ‘Blue Storie’ dit ook nog maar dit jaar uitkwam is deze haar 2de cd voor 2009 en toch draait Pat Pepin al zo een 25 jaar mee in de blueswereld.

Pat kent de blues van binnen en van buiten , van Janis Joplin tot Etta James en is een begaafd saxofoniste.  Voor haar reeks van onderscheidingen en prijzen verwijzen we u graag naar haar website anders wordt deze recensie meer dan te lang maar het ontvangen van op de Legendarische Bluescruise van de ‘Mojo Boogie ‘award geven we u nog graag even mee.

In haar ziel voor de blues draagt zij een hele hoop New Orleans mee wat uiteraard haar sax ten goede komt. Want net als Deanne Bogaert heeft ook pat een warme stem en kspeelt de saxofoon een belangrijk deel in haar leven, alsook haar vier kleinkinderen want deze Pat is nog grootmoeder bovenop.

Met mooie swingende blues  opent ze hier met ‘Can’t Be Satisfied’, een nummer dat gelijk swingend en rustgevend is op de manier dat Pat hier  haar sax laat spreken. Laidback en een beetje met soulgevoel brengt zij hier ‘Don’t Call Me Baby (Baby)’, een nummer dat zoals de meesten op dit album van eigen hand zijn. Met New Orleans jazz voelen we ons ook altijd goed in ons sas en deze ‘Can’t Take It WIth You’ leent zich daar perfect toe. Swingende New Orleans jazz zo als hij hoort te klinken! , met saxofoon, trompet, trombone en de hele reutemeteut.

‘Why Me’ is een klassieker die ik in de versie van Ruth Brown als één van mijn favorieten bestempel maar de versie die hier door Pat wordt gebracht komt op diezelfde hoogte. Dat New Orleans blues en saxofoon goed samen gaan hoor je duidelijk in  ‘Sneaking Suspicion’ een nummer waar je je zo inleeft in het typische ritme dat eigen is aan New Orleans .

Jazz voor in een bruine kroeg, ja dan kan ook want met ‘Sunday Kind Of Love’ voel je zo dat de nacht voorbijtrekt en plaats maakt voor het ochtendgloren om zo bij de eerst zonestralen de kroeg te verlaten en richting huiswaarts te keren. Prachtig en pakkend nummer. Mooie CD en met spijt in het hart moet ik toegeven dat ik me schaam nog nooit van deze Pat Pepin te hebben gehoord.